- باز از سلوك - حيف است كه گفته نشود:

عشق؟! شكفتن و روييدن و لحظه اي كشف شدن.نه، پيش از لحظه، چندان كه مي توانم به ياد بيارمش،گل به گونه آدميزاد!
زبان بند مي آيد و كام و زبان خشك مي ماند و اندرون تن كوره اي ست كه مي سوزد و مي سوزد بي قرار و بي آرام، اما خاموش و گويي در سكوني ابدي.
هيچ حركتي نه ، نه نيز كمترين جنبه اي....مانده ام تنديسي را مانند بر صندلي چوبين و پشت ميز كار.
شايد دستهايم ، رها، بي اراده من ، نقش بسته اند روي سطح چوبي ميز، و انگشتانم...
تا سر انجام جهان به جنبش در مي آيد و انگشتاني بر سطح ميز پيش مي خزند، لحظاتي سر با سر انگشتان من مي مانند و دمي بعد دل انگشت مياني داغ ميشود از تماس بر سطح آن انگشت كه خزيده ست زير دل انگشت من و كودكانه آن را تكان مي دهد. پس به دستهايش نگاه مي كنم و بعد به چشمهايش تا - انگار جرأت بيابد - و انگشت مرا ميان دو انگشت بگيرد و بفشرد آرام.حركتي ظريف تا مرا باز گردانداز بهشت نا شناخته اي كه ديري در آن شناور بوده ام....
چه مايه هوشيار و زيرك و جسور در ميابمش و مي ستايم او را در چشمان و با نگاه خود.... اما نميتوانم معناي لغت را به زبان برايش بازگو كنم. شرم مانع است....
در چشمانش مي نگرم و به هر دليل و سبب در خود تحسين مي كنم جسارت و شجاعت او را هنگامي كه چنان بي پروا مي تواند پاسخ چشمان مرا بدهد با نگاه زلال و بي همتاي خود، چنان كه گويي در چشمه ساري شسته شده بوده است آن چشم ها به هر بهار و در بارش هر باران بهارانه...

 

 
مرسي از همه دوستاني كه اين چند وقته برام ميل زدن.متأسفانه چون فرصت ندارم جواب تك تكتون رو بدم،فعلا” از همينجا از همگي تشكر ميكنم تا بعد.
مرسي خيلي زياد. شاد باشيد.

 
ديگه تعجب نمي كنم از اين به موقع از راه رسيدن كتابها!
انگار كه ديگه اين اتفاق هاي هميشگي، قراردادي شده بين من و نيروهاي مرموز طبيعت كه غافلگيرمان كرده و مي كنند.
حس ميكنم كه يك نوع تقدس نابي در اين حادثه ها نهفته ست كه باعث ميشه احساس سبكي و حل شدن در يك وجود بي نهايت را بكني و اطمينان پيدا كني كه يه جايي يه چيزي ، يه كسي ، يه نيرويي، يا يه وجودي هست كه تنهات نميذاره و هميشه در لحظه هاي حساس يه جوري خودشو از طريق نشانه ها به تو نشون ميده و نيرو و قدرت خودش رو به رخت ميكشه ...

عجيبه كه تمامي اين چند روز رو در مسخي تازه شده اون نگاه يگانه فراموش شده دست و پا ميزدم وعاجز و ناتوان از بيان اين تأثير عميق تا هميشه،به دنبال كلمات مناسب بودم و چيزي در وصفش نميتونستم بگم جز اينكه فقط يه لحظه بود، يه برق، يه جرقه ، يه شيطنت و بعد از اون، ديگر هيچ ، يا شايد همه چيز به تمامي و بدون كوچكترين نقصي !
حال آنكه واقعا” چه بود و چه گذشت و چه گذاشت و چه برد ، دقيقا” نمي دانم!

و دولت آبادي- درسلوك -چه خوب بيانش كرده اين معني رو:

نگاه او به من كفايت مي كرد براي سر مستي وصف ناپذيرم اگر چشمان عالمي حتي نسبت به من كور ميشد.
فقط به نگاه او، نگاه او به خودم، نيازمند بودم و بس!... نمي دانم چگونه گم و ناپديد شد...كه او مي فهميد و بس...

 
نور مهتاب
بتاب بر سر راهش

اي ستاره
نشونش بده راهش

اي خدا جون
تو باش پشت و پناهش

توي مهتاب ستاره
اي خدا جون
...

 
آه از اين كلمات!
همين كلمات ساده...

تنها به يك كلمه ميتوان عميق ترين ويرانه ها را ساخت
و به تنها كلمه اي ميتوان زلال ترين عشق ها را به دنيا آورد.

آه از اين كلمات!
اين كلمات ساده...

 
براي اونايي كه به وجود نشانه ها معتقدن و منتظر رسيدنشون هستن، نشونه ها دير يا زود از راه مي رسن و امروز هم يه نشونه كوچيك قشنگ خودشو به من نشون داد و خيلي هم به موقع بود:

"ايمان داشته باش، به خودت و به خوبيهايی که لايقشون هستی. روزی خواهند رسيد. به خودت ايمان داشته باش."

 
شب تارست و ره وادي ايمن در پيش
آتش طور كجا ، موعد ديدار كجاست؟